ابراهیم ساهارچیز ، معاون وزیر آموزش و پرورش سابق ، گفت: “پس از صندوق تأمین اجتماعی ، صندوق بازنشستگی ملی دومین صندوق بیمه بزرگ با جمعیت 1.5 میلیون و 6000 است که به یک چالش بزرگ برای دولت تبدیل شده است. کاهش ظرفیت خرید مردم ، آتش آن.
وی گفت: “آنها می گویند که وجوهی که برای یافتن” 5 ٪ از جیب های دولت را از طریق حسابداری پرداخت می کند ، پرداخت می کند. کاهش نسبت نیروی کار در جامعه ، بازنشستگی زودرس ، اشتغال غیررسمی ، سن بازنشستگی پایین در کشور کمتر از نیمی (نیمی).
معاون سابق وزارت آموزش و پرورش تأکید کرد: چگونه می توانیم این نابرابری را بین منابع و هزینه ها امروز متعادل کنیم؟ برای کسی مشخص نیست. بدیهی است که بسته بندی نسخه این کار یک کار دشوار است تا زمانی که دولت نمی خواهد برای مدتی حل یا ادغام شود تا مشکل را پاک کند تا از شر این ساختار نسبتاً طولانی و طولانی خلاص شود. صندوق ای که اکنون به جای بیمه بازنشستگی به صندوق بودجه تبدیل شده است که یک کارمند باید به جای 1 یا 2 سال 2 تا 5 سال جیب دولت باشد.
ابراهیم صحارچیز همچنین افزود: “ما موافقیم که صندوق بازنشستگی ملی هر بار به یک زندگی تنها یا دارایی برخی از سیاستمداران تبدیل می شود تا به یک نرخ بیکاری یا دستاورد در زمینه اشتغال و کارآفرینی تبدیل شود ، با دستورات و کارگردانان ناگهانی برای یک روز به عنوان بازنشستگی ، به عنوان بازنشستگی. این کاهش می یابد ، اما این همه چیز نیست. اگر بیشتر صندوق های بازنشستگی امروز نامناسب باشد و به درجه بحرانی انحلال و انحلال رسیده باشد ، بخشی از خطاهای ناشی از اکوسیستم یا محیطی است که اقتصاد کلان اقتصادی کشور را در پنج سال گذشته دور کرده است. جو یا “محیطی که در آن متوسط رشد اقتصادی هرگز 5 ٪ افزایش نیافته است.” بنابراین ما در مکانهایی سرمایه گذاری کرده ایم که خیلی مؤثر نبوده اند.
“اما برخی از فرش های مربوط به مسئله ثبات یا صندوق های بیمه امروز روی لحظه ای متمرکز شده اند که” ارزش پول بازنشسته با آنچه خود یا بازماندگان آن در حال حاضر و آینده صندوق دریافت می کنند ، آورده شده است ، اما این حتی در ایران نیز پول بیشتری دارد کانادا و حتی ایالات متحده مسئله جهان است ، اما صادقانه بگویم ، صرف نظر از اقدامات یا کاربردهای دانش یا بیمه اکچی ، مسئله این است که نویسنده هنوز هم برای نویسنده مبهم است. مدیریت یا اکوسیستم صندوق یا شرکت ها در ایران را مرور کرده است؟
معاون وزیر آموزش و پرورش پیشین گفت: “که آکاتور” به ما توصیه می کند که میلیاردها دلار برای مردم یا سپرده های فرهنگی در بودجه ای مانند بازنشستگی یا ذخایر برای پرداخت حقوق عظیم یا جوایز نجومی یا جوایز برای کسانی که غیبت آنها بهتر از بهتر بودن است ، هزینه کنیم. کدام محاسبات علمی به ما می گوید که با رفتار کار موسسات مالی یا منابع سیاسی و تنظیم شده توسط مبارزات انتخاباتی ، خطر سرمایه گذاری را می توان کاهش و افزایش داد؟ چندی پیش ، یکی از این سرمایه گذاران بازنشستگی به درستی گفت که “اگر این صندوق را با همان مختصات در سراسر جهان بگیرید ، دیر یا زود محکوم به کاهش و سقوط خواهد شد.” اما می خواهم اضافه كنم كه اگر بیشترین موفقیت را در صندوق ژاپنی برای بسیاری از همان رهبران كه هم اكنون وجوه ما یا موسسات مالی ما را به عنوان مخزن هیئت مدیره ، هیئت مدیره یا موارد مشابه مدیریت می كنید ، داشته باشید.
وی سرانجام گفت: “خوشبختانه برای صندوق های بازنشستگی یا سایر صندوق های مالی و موسسات مالی مانند صندوق ذخیره ، این نتیجه یک ماتریس یا ترکیبی از علل یا عوامل در هم تنیده است که باید در تجزیه و تحلیل چند جانبه یا چند عاملی مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرند.” گفتن کمتر نیست! باید دید که آیا صندوق بازنشستگی نفت نیز در همان نقص شرکت می کند. برای سن بازنشستگی چقدر می توان در سن بازنشستگی انتظار داشت؟ چقدر می توانید ساختار منابع انسانی در سازمان ها و سازمان های دولتی را استخدام و بپذیرید ، نوع اشتغال یا چنین مواردی می تواند در پایداری و ثبات بودجه مؤثر باشد؟
