شعب خارجی بانکهای ایرانی زمانی برای تسهیل تجارت بین المللی ، جذب سرمایه و گسترش نفوذ بانکی کشور در خارج از مرزها ایجاد شده است. اما اکنون ، در طول سال به عنوان “سال سرمایه گذاری برای تولید” ، هنوز هیچ مروری بر ضبط شعبه وجود ندارد. حضور مؤثر در بازارهای بین المللی ، بدون ساختار شفاف و مسئول ، عملاً غیرممکن است.
گزارش سرویس اقتصادی Tabnak؛؛؛؛؛ اجرای شعب خارجی بانک ها فقط در فضای عمومی منتشر می شود ، اما حتی به نظر می رسد که نهادهای نظارتی هیچ علاقه ای به شفافیت ندارند. اینقدر هیچ اطلاعات مفصلی در مورد وضعیت سپرده ها ، تسهیلات ، ادعاهای معوق یا نحوه مدیریت منابع ارزی این شاخه ها وجود ندارد. در همین حال ، شایعاتی که در سالهای اخیر برای بدهی مشکوک برخی از شعب مطرح شده است ، بی پاسخ نشده است و هیچ گزارشی از سوی مقام نظارت برای رد یا تأیید این نگرانی ها منتشر نشده است. در واقع ، اگر همه چیز شفاف است ، چرا اطلاعاتی را به افکار عمومی ارائه نمی دهیم؟ و اگر نه ، این راز به نفع کیست؟
مدیرانی که تغییر نمی کنند!
در حالی که در سیستم بانکی داخلی و شعب آن ، تغییرات در مدیریت حداقل اسمی و آشکار است ، در شعب بیرونی این بانک ها ، نام بسیاری از مدیران سالهاست که بدون تغییر است. به نظر می رسد که جایگزینی مدیران در این شاخه ها یک خط قرمز نانوشته است که ناظر هیچ علاقه ای به تقاطع ندارد. فقدان توزیع مدیران نه تنها با اصول حرفه ای حاکمیت بلکه با هم مغایرت دارد می تواند منجر به ناکارآمدی ، فساد و اجاره شود. این البته خاخام ها را آغاز می کند.
از طرف دیگر ، مسئله حسابرسی و نظارت مالی در شعب خارج از کشور اساسی نیست یا به طور جدی گرفته شده یا ترجیح می دهد در پشت درهای بسته بماند. تاکنون ، هیچ موسسه ای رسمی اعلام نکرده است که کدام شعب ارزیابی شده است که طبق آن استانداردهای حسابرسی ارزیابی می شود ، چه شرکت یا شرکت مستقلی مسئولیت پذیر است و آیا تاکنون گزارش مفصلی و شفاف در مورد این ممیزی ها ارائه شده است؟
نیاز به تغییر کار شاخه های خارجی
در طول سال ، هنگامی که صحبت از جذب سرمایه گذاران خارجی می شود ، نقش شعب خارجی بانک ها می تواند تعیین کننده باشد. اما در حالی که این شاخه ها نه شفاف هستند ، نه پاسخگو و حتی مدیریتی به روز شده ، هیچ امیدی به ایفای نقش مؤثر آنها در چرخه سرمایه گذاری خارجی نیست.
شفافیت در کار این شاخه ها ، چه در سطح تسهیلات و درخواست ها ، در مدیریت یا انتشار نتایج حسابرسی ، یک ضرورت است. انتخاب اختیاری نیست. مؤسسات نظارتی باید این را بدانند عدم شفافیت نه تنها مانع از ورود سرمایه گذاران خارجی می شود بلکه امنیت اقتصادی کشور را نیز تهدید می کند.
بنابراین ، بانک مرکزی و وزارت اقتصاد ، به عنوان سرپرست بانکهای خصوصی و دولتی ، ممکن است برای اجرای ناشناخته و گاه مشکل ساز بانکها متمایز تر نباشد. شفافیت ، جایگزینی مدیران ناکارآمد و حسابرسی دقیق تنها راه بازگرداندن اعتماد به نفس عمومی و تقویت وضعیت بین المللی سیستم بانکی است.
